Myanmar: Yangon, Bagan, Mandalyn, Hsi Paw, Inle Lake

Myanmar, tijd voor het land dat nog niet zo lang geleden de grenzen heeft opengesteld voor toeristen. Samen met onze Braziliaan Diego en Ian van Honduras, met wie we in Bangkok terug herenigd zijn, gaan we twee weken op avontuur in dit onaangeraakte en mysterieuze land. Diego weet ons te vertellen dat Myanmar 'hou van mij' betekent in het Portugees (Meu amor). Ik begrijp nu, na onze trip, heel goed waarom. Je kan niet anders dan houden van dit prachtige en verrassende land!

Laat ik jullie doorheen mijn verhaal meenemen in ons avontuur. Ik begin bij het begin:

Het oversteken van de grens

Diego, een echte backpacker, altijd in voor de meest avontuurlijke en vooral meest budgetvriendelijke opties, stelt voor om de grens van Thailand- Myanmar over land over te steken. Dit is echter nog niet zo lang mogelijk en wanneer we hier informatie over vragen blijkt niemand echt te weten hoe of wat: "oohh, oeee.... boardercross over land?? Hmmm.... I'm not sure if the boarder is open. Hmmmm.... I think you better fly,...". Na wat opzoekwerk denken we toch dat dit mogelijk moet zijn. Het zal ons een busrit van 9 uur en daaropvolgend eentje van 18 uur kosten, maar in euro's zal het ons twee derde minder kosten dan een vlucht. We besluiten dan maar om mee te gaan in dit plan: Thailand-Myanmar over land!

Vanuit Thailand nemen we een nachtbus naar het dorpje in Thailand dat grenst aan Myanmar: Mae Sot. Omdat de bussen naar Myanmar enkel om de dag rijden (één dag rijden de bussen naar Myanmar, en de andere dag van Myanmar naar Thailand. Dit omdat de wegen tussen de bergen heel smal zijn en dus geen twee bussen naast elkaar toelaten... dat belooft! ) moeten we één dagje wachten in Mae Sot (waar niet zoveel te zien is). De dag erna zijn we vroeg uit te veren om de grens over te wandelen, wat toch wel speciaal is! Ondanks het feit dat het er enorm chaotisch en druk is, verloopt het oversteken heel erg vlot. Toeristen mogen hier blijkbaar in een ander rijtje aanschuiven dan de locale mensen, respectievelijk een rijtje van 5 mensen tov een rij van bijna honderd mensen. We krijgen de klus dus snel geklaard en zetten onze eerste stapjes in Myanmar. Het verschil tussen de mensen hier met de mensen uit andere landen in Zuid-Oost Azië valt meteen op! iedereen heeft hier op het gezicht witte vegen met klei(?) en zowel man als vrouw dragen een soort rok, wat een longyi genoemd wordt. Wat bij mij ook meteen voor vragen zorgt zijn de rode vlekken die overal te zien zijn op de straat. Zouden de vogels hier veel rode bessen eten?... Geen idee wat dit anders zou kunnen zijn. Plots valt er een vieze rode smurrie voor mijn voeten op de grond. Wanneer ik rondkijk vanwaar dit komt wordt het me duidelijk: de mensen kauwen hier allemaal continu op rode kauwtabak, welke ze uitspuwen op straat. Vandaar dus de rode plekken en vegen overal op de straat. De witte vegen op het gezicht blijken een crème tegen zonnebrand en acne te zijn, en daarbij ook iets dat in de mode is (niets religieus dus, wat we eerst dachten).

Boarder

  Drukte aan de grens

Ian probeert het plaatselijke eten uit in één van de vele streetfoodkraampjes. Enorm lekker en goedkoop!

Van hieruit staat ons een tweede lange busrit te wachten: 18 uur buszitten tot de stad Yangon. Omdat ik op voorhand gewaarschuwd ben dat de weg naar Yangon erg hobbeling en kronkelig is neem ik een reispilletje in. Het 'nadeel' van dit pilletje is dat het je enorm slaperig maakt. Ik loop er de volgende 18 uur dus bij als een zombie en slaap bijna 14 van de 18 uur. Voor mij valt de busrit dus reuze mee! De venten hebben iets harder afgezien in de Aziatische bus met weinig beenruimte en niet al te comfortabele zetels, die- alsof het nog niet voldoende was-  volgepropt  wordt met locale mensen die zich niet inhouden om hun maaginhoud te ledigen in een plastiek zakje of gewoonweg uit  (of TEGEN!) het raam.... Maar wat de pijn verzacht: de uitzichten onderweg zijn wonderbaarlijk mooi. De weg kronkelt langs bergen, kleine dorpjes, bergriviertjes, groene vlaktes,... (heb ik horen zeggen natuurlijk, want ik lag meest van de tijd in een comaslaap tegen het raam gedrukt...).

Wanneer de bus onderweg stopt komen we al snel meer te weten over het eten van Myanmar, en vooral over hoe de mensen eten.  Al doende leert men, is hier wel van toepassing! Wanneer we ons neerzetten zien we allemaal schalen eten die als een buffet uitgestald staan in de keuken. Aangezien de mensen hier geen woord Engels spreken, moeten we zelf zien uit te cijferen hoe we ons bordje gevuld gaan krijgen. We veronderstellen dat we mogen aanduiden wat we graag zouden willen van het buffet, en dat ze dit dan komen brengen.Initieel verloopt het ook zo: ze brengen het gerechtje dat we aanwezen met wat rijst. Maar.... daar blijft het niet bij. Er blijven langs alle kanten mensen met schaaltjes eten afkomen. De tafel komt steeds voller te staan en elke keer proberen we te verduidelijken 'dat we dit niet besteld hebben'. Het gebrek aan Engels maakt dat we voor deze mensen chinees spreken. Het brengen van eten blijft dus enthousiast voortduren.  Een typisch versneld filmmuziekje uit komedies zou bij dit tafereel niet misstaan! Ik ben er zeker van dat onze gezichtsuitdrukking er voor zorgt dat het een ware komedie wordt!  We zeggen nog tegen elkaar: "neeneee, niet van eten! We hebben dit niet besteld dus gaan dit ook niet betalen. Ze willen ons waarschijnlijk in het zak zetten. Zo niet, zo naïef zijn we na maanden reizen niet meer!" Wanneer we willen afrekenen (en in ons hoofd het zinnetje al klaar hebben om op te zeggen wanneer ze ons het eten willen aanrekenen dat we niet besteld hebben) blijkt dat we elk maar 1 dollar (70 eurocent) moeten betalen. Heu? (monden die openvallen, muziek die abrupt stopt) .... Na wat rondvraag komen we uiteindelijk te weten dat het er op deze manier aan toe gaat in Myanmar: voor één bedrag plaatsen ze onnoemelijk veel kommetjes eten op tafel die ze blijven bijvullen tot niemand nog 'pap' kan zeggen. De tafel eindigt dus zoals het allemaal begon: boordevol lekker eten. En dat allemaal voor een schamele euro! Dat gaat hier nog prettig worden!!!

 Een rijk gevulde tafel vol 'eten dat we niet besteld hebben'! :-)

Yangon

Na twee dagen vermoeiend reizen zijn we dan eindelijk in Yangon, de grootste stad van Myanmar. Enorm vervelend hier aan het openbaar vervoer in Myanmar, is dat de bussen altijd midden in de nacht op de eindbestemming arriveren. Hier loop je dus altijd rond 3 uur 's nachts te zoeken naar een hostel, waardoor er van een gezond bioritme niet meer te spreken valt. We slapen hier meestal van 5 uur 's ochtends tot de middag, om toch wat uitgerust aan de dag te kunnen beginnen. In Yangon bezoeken we dé hoofdattractie van de stad: de Shwedagon Pagoda, een grote pagoda gemaakt uit diamanten en echt goud! Indrukwekkend!

 Ian, Stijn en ik voor de 98 meter hoge, met 50.000 kilo bladgoud en vele duizenden kostbare edelstenen bedekte pagoda

Gouden top

  Bidden

Onder de indruk!

  By Night!

Na dit indrukwekkende bezoek is het hoogtijd om  te proeven van het plaatselijke biertje hier: Mandalay bier! We trekken naar China Town waar alles druk, vuil, kitscherig en.... GOEDKOOP is! Voor 40 cent krijg je hier een getapte 33'er en voor een halve euro grillen ze alles wat je maar wilt  (werkelijk waar, alles...) op een bbq naast je. Goedkoop, gezellig en lekker!
Zoals eerder gezegd zien we hier in Myanmar iedereen(meisjes en jongens, jong en oud) continu kauwen op kauwtabak, en we raken hier toch een beetje nieuwsgierig naar. We besluiten om ons één keertje volop te mengen in de plaatselijke gebruiken en gewoontes hier, en de kauwtabak uit te proberen. Ze mengen tabak met mint en nog vele andere kruiden en draaien dit in een groen (bananen?)blad. Dit moet je dan helemaal in je mond steken. Het is erg groot en taai, dus ik begrijp ook direct waarom veel mensen hier zo onduidelijk spreken. Probeer maar eens te articuleren met zo'n prop in je mond! De smaak valt goed mee, maar heel je mond zit vol met blaadjes en harde stukjes en je lippen, tong en tanden kleuren helemaal rood.  toch maar apart, maar een grappige ervaring! Teruggekomen in onze hostel hebben we nog zin in een midnight snack. Waar we thuis hiervoor stoppen aan de 24-urenshop voor een tosti of hamburger, eten we hier gebakken rijst uit een plastiek zakje! Het is eens iets anders :-)

 Kraampjes waar ze de kauwtabak pakketjes maken. Je kan zelf beslissen welke kruiden en smaken ze in het pakketje toevoegen.

echt geen zicht eigenlijk! :)

Dag twee in Yangon nemen we een locale trein die rond de stad rijdt in drie uur. Dit is geen toeristische attractie, dus geeft je op een heel authentieke manier een inkijk in het leven van de mensen in Myanmar. Drie uur lang geniet ik van de prachtige uitzichten, ben ik verwonderd en soms geschokt over de manier van leven van deze mensen, en zwaai ik vrolijk terug naar de warme en vriendelijke mensen hier! Een heel leerrijke, informatieve, schokkende maar mooie ervaring!

  'verse' vis en vlees langs het stoffige treinspoor...

  Mensen wachtend op de trein

  Grote markt OP de sporen

Hoe ze hier eten: gezellig met z'n allen op kleine krukjes rond een minitafeltje!

  Uitzicht: hoe de mensen hier wonen tussen de velden...

...en tussen het afval. Het is verschrikkelijk hoe weinig respect de mensen hier hebben voor de natuur en de omgeving. Wanneer ik in de trein zit zie ik ook verschillende locale mensen lege drankflesjes, blikjes, chipszakjes,... gewoon uit het raam naar buiten gooien. Resultaat: de mensen leven hier in één groot stort. De mooie omgeving wordt helemaal vervuild. Iets wat wij Belgen ons niet meer kunnen voorstellen, aangezien recycleren en sorteren ons met de paplepel ingegoten wordt.

Bagan

Een stoffig stadje waar men zich nog vervoert met paard en kar. Waar het hier vooral om gaat: Bagan heeft de grootste verzameling boeddhistische tempels, ruïnes en stoepas ter wereld. Drie dagen lang huren we een fiets en verkennen we de vele prachtige tempels en zoveel meer! Het is héérlijk om hier rond te fietsen en overal rondom je kleine en grote tempels te zien ontspringen uit de grond. Ik weet niet waar kijken en geniet volop!

Uitzicht. Tempels overal!

Rond met paard en kar

Uitzicht bij zonsondergang

Een plekje om uren weg te dromen

   Met de fiets afgelegen tempels bezoeken

 De bende!

 Verdwalen in deze prachtige omgeving!

Tempels beklimmen

Wat een magische plek!

Mandalay

In Mandalay verblijven we één dagje. Een stad die ons minder aanspreekt als de vorige. Het is een grote en drukke  stad waar niet heel veel te zien valt. We huren een fiets en verkennen de omgeving en bezoeken een tempel op een bergtop. Van hieruit hebben we een mooi uitzicht op de stad welke omgeven wordt door groene bossen en heuvels.

Verder bezoeken we tegen zonsondergang de U-bein bridge. Deze is met zijn 1,2km de langste houten brug ter wereld. Veel monniken bezoeken deze brug, wat zorgt voor een speciaal sfeertje.

De volgende ochtend in mandalay staan we op om 3 uur in de nacht om de trein van 4uur 's nachts richting HsiPaw te nemen, een 11-uur durende treinrit doorheen kleine dorpjes,prachtige natuur en indrukwekkende gebergtes. Een mooie, maar enorm lange ervaring. Vooral wanneer we na 9 uur treinzitten merken dat er ratten door de wagon lopen. Dit komt door al het eten (manden vol mango's, noten, groenten,...) dat de locals meesleuren op de trein. De volgende 3 uren brengen we dus door met onze voetjes van de grond!

Vroeg in de morgen. Wat zijn ze lief als ze slapen...

  Zonsopgang vanuit de trein

Op de achtergrond de indrukwekkende brug tussen de bergen die we overgaan

Hsipaw

Hsipaw, na 11-uur treinzitten komen we eindelijk aan in dit kleine en vriendelijke dorpje! Vanuit dit dorpje maken we een tweedaagse trektocht doorheen de gebergtes met een overnachting in één van de kleine bergdorpjes bij een lief gezinnetje thuis. De tocht is zwaar maar prachtig! Jammer genoeg is het momenteel zomer in Myanmar, en is alles heel dor en droog. In de zomer branden ze alle akkers af om meer vruchtbare grond te bekomen voor het volgende oogstseizoen. De anders groene berglandschappen zijn nu dus veranderd in dorre bruine en zwarte vlaktes. Toch blijven de uitzichten adembenemend mooi! We passeren kleine dorpjes en krijgen zo een zicht op hoe de bergvolkeren leven. Iedereen is enorm vriendelijk en vooral de kindjes zijn heel schattig en nieuwsgierig naar ons, blanke toeristen!

  Bergdorpjes onderweg. Afwassen in de rivier

Uitzichten tijdens de wandeling

 Buffels

  Daken maken

 Verbrande vlaktes

Aangekomen in het bergdorpje waar we gaan overnachten worden we helemaal in de watten gelegd door ons gastgezinnetje. Ze schotelen ons enorm veel lekker eten voor. Alles is mij onbekend, maar smaakt mij even goed! Ze eten hier geen vlees dus zijn hier enorm creatief met groenten en fruit: Jackfruit-soep, mosterdpuree, green thee leaf salad,... en aangezien ze hier ook blijven bijvullen tot niemand nog pap kan zeggen, eten we onze buikjes meer dan rond!

Bergdorpje

Huisje waar we overnachten

Feestmaal!

  Van al dat wandelen en eten word je moe... Middagdutje!

Op verkenning in het dorpje. Werken met buffel en kar

  Lieve kindjes!!

  De kindjes vinden het geweldig om zichzelf op foto te zien...

... en laten zich dan ook graag fotograferen! :)

  Spelen met de lieve kindjes!

  Ons lieve gastgezin!

Wat een enorm fijne en leerrijke ervaring om deze twee dagen door te brengen in de bergen, en ons te mengen in het leven van alle dag daar. Het mooie aan Myanmar is dat niets hier wordt opgezet vanuit toeristische doeleinden. Alles is zo authentiek. Wanneer wij daar zijn leven de mensen gewoon hun leventje, en laten ons meeproeven van deze levensstijl die zo erg verschilt van de onze!

Inle Lake

Onze laatste stop in Myanmar begint alweer hartverwarmend en uniek! Wanneer we in de vroege ochtend arriveren met de nachtbus spreekt een oude locale man ons aan in de tuktuk( plaatselijk openbaar vervoersmiddel). Hij is heel geïnteresseerd in onze afkomst en onze reiservaringen. Hij heeft zelf een zoon, Bram, geadopteerd in Nederland en weet dus zelfs een beetje over de Nederlandse en Belgische gewoontes. Na een interessant gesprekje nodigt hij ons uit om mee te komen naar de ceremonie waar hij en zijn vrouw heen gaan. Het gaat om een ceremonie waar de twee zoontjes van een vriend van hen 'gedoopt' worden tot kleine monniken. Zo een voorstel kunnen we natuurlijk niet afslaan! Wanneer we hem zeggen dat we wel nog geen hostel en dus geen plaats voor onze backpack hebben, zegt hij dat dit allemaal geen probleem is. Hij leidt ons naar een klein winkeltje van wie hij de eigenaar kent, en laat ons onze spullen daar stockeren. Nu moet ik wel zeggen dat ik een beetje argwanend ben: kunnen we dit vertrouwen?  De andere, meer toeristische Aziatische landen zoals Thailand en Indonesië en... hebben ons een beetje verpest op dit vlak. Daar word je, als je even niet oplet, steeds weer in het zak gezet of bedrogen waar je bij staat. Mijn alerte modus schiet dus weer in gang. Maar omdat ik doorheen deze twee weken in Myanmar steeds weer gemerkt hoe oprecht vriendelijk deze mensen (nog?) zijn, besluiten we ons dus maar niet teveel zorgen te maken. We nemen onze belangrijke spullen mee (moeder en vader, we reizen nog steeds verantwoord en oplettend! :-) ) en droppen onze zware backpack met kleren in het winkeltje.

Het koppel aan wie we deze unieke ervaring te danken hebben

Het ene moment slaperig in een tuktuk richting de stad, het andere moment aan een feesttafel vol eten met familie en vrienden van het gezin van de twee jongetjes. Ik ben wel een beetje beschaamd. Alle vrouwen zijn enorm mooi opgekleed in kleurrijke jurken met pareltjes, en ik loop hier rond in mijn reisoutfitje: legging en slobbertrui en slordig staartje dat vast en zeker ergens veel te hoog en veel te schuin op mijn hoofd staat, en- hoe zal ik het zeggen- ik heb niet bepaald een bloemengeurtje... Maar dat maakt deze mensen allemaal niet uit! Wat worden we warm ontvangen. Voor de gastvrouw en- heer lijkt het wel een eer te zijn dat wij westerlingen op dit grote moment van hun kinderen aanwezig zijn. Een feestbuffet met varkensvlees, soep, rijst, salades,...typische locale gerechten die geserveerd worden op speciale gelegenheden legt de man ons uit. En dat allemaal om 9 uur 's ochtends! Gelukkig ben ik het na ongeveer zeven maanden in Azië eigenlijk al goed gewoon om 'warm' te eten in de ochtend. Noodlesoepjes en gebakken rijst zijn mij niet meer vreemd. Het is dus puur genieten van deze plaatselijke lekkernijen.

Hierna mogen we getuigen zijn van het grote evenement: de twee jongetjes krijgen de typische rode doeken van de monniken rond gewikkeld. Je kan het vergelijken met het kruisje dat wij krijgen wanneer wij onze communie doen. Een heel speciaal moment.

Het gezin van de jongetjes

Tijdens de ceremonie. Stijn tussen de familie en vrienden :-)

Hét grote moment: de verwisseling van kleren

Na de viering krijgen we van de monnik nog een rondleiding in zijn klooster. We zien de ruimtes waar de jonge monniken volle dagen les in het boeddhisme krijgen, en worden zelfs uitgenodigd voor thee bij één van de monniken.

Hier oefenen de jonge monniken hele dagen hun boeddhistische teksten en liederen

Samen met de Monnik 'België' op de wereldkaart aanduiden

Wat een verrassend begin van onze dag! Een prachtige ervaring die ik niet snel zal vergeten!

De rest van de dag huren we een fiets en verkennen we de prachtige omgeving.

  Het leven speelt zich hier vooral af aan en rond het water. Visvangst, afwassen, douchen, verkoeling zoeken, de was doen,... allemaal in één en dezelfde waterstroom!

Dag twee maken we een boottocht op het prachtige meer! We genieten van de ' floating villages' en van hoe de mensen zich hier per boot verplaatsen om inkopen te doen, een bezoekje te brengen aan de buren, naar de markt te gaan,... ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als je daar geboren wordt, maar deze werkelijkheid ligt zo ver weg van de onze... onvoorstelbaar!

 Floating village

Bij zonsondergang gaan we met ons kleine bootje naar het grote open meer waar we de vissers aan het werk zien met hun typische werktuigen. Een oneindig groot meer omgeven door een prachtig berglandschap, de geluiden van de natuur, het leven van alledag... daar word je stil van. Ik vraag me af of het in Neerpelt ooit zo stil is rondom mij?! Genieten en het moment opslaan!

Vissersbootje

Vissers aan het werk.  Na lang observeren dénk ik een idee te hebben hoe de vissers het kegelvormige voorwerp gebruiken. Aangezien het water niet zo diep is in het meer kunnen ze de kegel op de grond plaatsen. Met een speer steken ze dan in de visjes die gevangen werden in de kegel. Althans,dat is mijn interpretatie van het gebeuren.

Visser toont ons zijn vangst!

  Zeewier verzamelen

  Wanneer de avond valt...

Een prachtige laatste dag in het mooie Myanmar. Een land dat toch wel vanboven aan mijn lijstje is komen te staan. Tot slot nemen we afscheid van onze twee Zuid-Amerikaanse reisgezellen. En nu voor echt... want we gaan elkaar niet meer kruisen tijdens onze rondreis. Maar afscheid nemen bestaat niet, tot in Brazilië!