Nieuw Zeeland, Zuidereiland

In Wellington zijn we vroeg uit te veren om ons van het Noordereiland van NZ naar het Zuidereiland te verplaatsen, en dit met een ferry die door het leven gaat met de titel: één van werelds mooiste ferrytochten. We zijn benieuwd! We worden verwend met een stralend zonnetje en kunnen dus optimaal van deze drie uur durende boottocht genieten. De tocht op de Tasman Ocean tussen de vele groene eilandjes is inderdaad  zeer ontspannend. Je zou er van vergeten dat je eigenlijk gewoon een praktisch vervoermiddel aan het nemen bent.

Wanneer we aankomen in Picton (haven Zuidereiland) is het zalig warm, veel warmer dan we tot nu toe in het Noordereiland gewoon zijn geweest. Zo mag het de volgende maand blijven! Vanuit Picton starten we aan een mooie maar verschrikkelijk kronkelende tocht richting Queen Charlotte. Zelfs de prachtige blauwe baaien en uitzichten kunnen mijn maag niet tevreden stellen. Er worden dus verschillende pauzes ingelast, voor Stijn om te genieten en eventjes tot rust te komen en voor mij om te BEkomen. Heel tevreden ben ik dus wanneer we arriveren op een rustig vlak Kampeergrondje aan de baai.

  De mooie uitzichten onderweg

 Stijn vult de avonden tegenwoordig met gitaarspel. We veranderen stilaan in echte hippies :)

De volgende dag besluiten we 'Mt Stokes' (1203m) te beklimmen. Jammer genoeg hebben we  in verband met het weer iets te snel onze conclusies getrokken na de prachtige dag van gisteren en is het ook in het Zuidereiland niet altijd meer zomer. Gedurende onze beklimming komen we steeds dieper en dieper in de wolken terecht waardoor het uitzicht op de top tamelijk teleurstellend is: een dik wit wolkenveld. Op slechts 2 minuten tijd zijn we ook helemaal vochtig door de klammige wolken waar we in wandelen. Gelukkig loopt de beklimming zelf via een zeer sprookjesachtig bos waar elke boom bedekt is met een groen moslaagje. De mist maakt het bos eigenlijk alleen nog maar mysterieuzer. Een tocht die zeker de moeite waard was dus. En alweer: It's all about the journey...

Vanuit Queen Charlotte rijden we -zeer jammerlijk voor mijn maag- via dezelfde kronkelweg richting Pelorus Sounds, een omgeving waardoor een helderblauw/groen riviertje (Limpid Pelorus River)  stroomt. Deze stroom komt voor in de Barrel-race in de Hobbit films (voor de kenners: de scene waarin Bilbo en zijn dwergvrienden in houten tonnetjes op het water vluchten voor de vijand). De stroom heeft door zijn unieke kleur ook een hoog Science fiction gehalte en ondanks het koude water kunnen we het dus niet laten om een plons te nemen in deze  moviestar-stroom.

 The Barrel race in the hobbit movie

Ons volgende plan: het wandelen van delen van de Abel Tasman coastal track. Hier in NZ heb je negen verschillende ' Great Walks', wandelingen van 32 tot 145 km die verschillende dagen in beslag nemen. Onderweg slaap je in hutten. Omdat deze hutten jammer genoeg enorm prijzig zijn ( 30 tot 54 dollar per persoon per nacht) proberen Stijn en ik steeds dagtochten te plannen zodat we het merendeel van de wandeltocht toch kunnen wandelen zonder geld te moeten spenderen aan dure overnachtingen (gratis, het codewoord van de backpacker). Op dag één wandelen we het eerste deel van de great walk tot aan de eerste hut en terug, een wandeltocht van 28 km die ons langs een prachtige kustlijn leidt tot een afgezonderd watervalletje in de bossen van het nationale park (Cleopatra's pool) waar we een verfrissende duik nemen vooraleer we aan de terugtocht starten. Tijdens de wandeling zien we de mooiste stranden die we tot nu toe in Nieuw-Zeeland gezien hebben. Ook hier maken we gebruik van door af en toe een heerlijk frisse duik te nemen in het helderblauwe water.

  Cleopatra's pool

Op dag twee starten we in het midden van de Abel Tasman Walk en wandelen we een stuk meer naar boven en terug. Vandaag leidt de tocht ons naar een zeehond kolonie (Seperation Point). Wanneer we op de cliffs en rotsen staan zien we in de verte inderdaad enkele zeehonden spelen en zwemmen in het heldere water alsof je in het dolfinarium naar een show staat te kijken! Ik kan het toch niet laten om van mijn rij helemaal vanachter meer naar de eerste rij de klauteren via de rotsen. Met zicht op de zeehonden in de verte klauter ik steeds verder tot ik opschrik van een luid geblaf. Wanneer ik opkijk sta ik oog in oog met een moederzeehond met pup welke ik helemaal niet had zien liggen, zo goed gecamoufleerd tussen de rotsen. Toch wel eventjes schrikken. Ik deins een beetje achteruit om de zeehonden meer ruimte te geven en observeer dit prachtige natuurfenomeen vanop een afstandje. De zeehondpup is enorm schattig. Zijn huidje is nog heel donzig en zijn oogjes zo groot als spruiten. Echt geweldig om dit van zo dichtbij te kunnen bewonderen. Een tijd geleden hebben Stijn en ik de series 'Planet earth' gekeken, series die gaan over de fauna en flora in de wereld. Het lijkt wel alsof ik aan het rondwandelen ben in de beelden van deze show tussen en in de pure en mooie natuur.

We zetten onze tocht verder richting het meest noordelijke puntje van het Zuideiland: Farewell spit. Op onze weg naar daar maken we een wandeling in een bos dat- en jullie kunnen het vast al raden- voorkomt in de Lord of The Rings films als het elfenbos; een mysterieus bos met torenhoge bomen, kronkelende boomwortels, mossige ondergrond, en ruwe steenbrokken. Stijn heeft het lange blonde haar al, nu ontbreken enkel de elf-oortjes nog!

Hierna toeren we door naar de Farewell spit, een lange zandbank van 22 km die in een dunne sliert in de zee loopt. Na een wandeling waarin we omgeven worden door zand, zand en nog eens zand rijden we door naar Wharariki Beach, een strand dat me op alle vlakken omver blaast. We hebben ondertussen op onze rondreis al op enorm veel stranden gewandeld: lange stranden en brede stranden; zandstranden, kiezelstranden en koraalstranden; kleine U-vormige baaien; stranden vol kleurrijke en mooi gevormde schelpen en ja... zelfs op roze stranden maar dit strand is er eentje dat ik nooit zal vergeten. Via een wandeling van 20 minuutjes tussen de schapen doorheen een groen heuvelachtig landbouwlandschap arriveer je op dit ruwe strand waar je langs alle kanten omgeven wordt door dingen die torenhoog boven je uitsteken: grote witte zandduinen, grillige rotsen, caves in de ruwe oceaan,...  Hier voel je je heel klein. En het wordt alleen nog maar beter: na een lange strandwandeling waarin het getij veranderd van vloed naar eb zien we plots langs alle kanten zeehondpups verschijnen die vrolijk naar de rockpools springen die ondertussen door het terugtrekkende water op het strand zijn ontstaan. Het tafereel doet me denken aan een bende kinderen op school die enthousiast uit alle klasdeuren komen hollen wanneer de bel voor de speeltijd ringt: eindelijk spelen en ravotten! Het zelfde enthousiasme druipt van deze pups af. Ze glijden, springen, zweven, drijven, racen, ploeteren,...in het koele water en de moeders kijken vanop een afstandje toe. Wat mij vooral fascineert is hoe nieuwsgierig deze zeehondjes  naar ons, mensen, toe zijn. Ik zou verwachten dat ze angstig op een afstand zouden blijven maar in tegenstelling komen ze snuffelen en kijken wie en wat jij bent. Ze laten zich zelfs aaien! Het zijn echt kleine water-hondjes. Mijn hart smelt. De volgende ochtend starten we de dag zelfs met terug te gaan naar deze magische plek,want zo kom je er niet elke dag tegen.

Farewell spit en de mooie groene omgeving

Wharariki Beach

Speeltijd voor de zeehondjes    

Vanuit deze noordelijke punt trekken we terug het  binnenland in richting Nelson Lake National Park. Jammer genoeg reizen de wolken met ons mee... We maken een wandeling en beklimmen Mt Robert waar het mistige weer ons een deel van het uitzicht op het Nationale park ontneemt. Maar ondanks dat een mooie wandeling met mooie uitzichten op Lake Rotoiti.

 Heerlijk is het, die kampeerplekjes waar je helemaal alleen tot rust kan komen in de prachtige natuur.

      Een prachtige plek

Hiermee sluiten we onze tocht doorheen de noordelijke tip van het zuideiland (Marlborough & Nelson) goed af en rijden we richting de West Coast. Het eerste wat men hier dan zegt: daar regent het altijd! Het is een feit dat het gebied bekend staat om de bijna onafgebroken regenval, en wij hebben het 'geluk' om dit bevestigd te zien.  Vanaf het  moment dat we  de Westkust naderen krijgen we regen, regen en nog eens regen. 's Avonds kamperen we op een grasveldje naast een barretje. De vriendelijke café uitbaters stellen hun tuin ter beschikking aan kampeerders voor 5 dollar pp. Mooi meegenomen, want dan kunnen we met dit natte weer 's avonds gezellig binnen een pintje gaan drinken. Zo wordt de grauwe dag toch nog gezellig afgesloten. De volgende ochtend schrikken we op van geklopt op onze auto: "You have to move the car, it's flooding'. Toch wel eventjes schrikken wanneer we de autodeur opendoen en zien dat het water net niet binnenstroomt. Het staat op één nacht tijd tot aan onze knieën! Nadat we al onze drijvende spulletjes uit het water hebben kunnen vissen (net eendjes vangen op de kermis) nodigen de eigenaars ons gelukkig uit om in hun cafeetje te komen opwarmen bij een koffietje. Zo valt het allemaal toch nog mee. Wanneer we de camping verlaten en het dorp terug inrijden zien we dat veel straten afgezet zijn wegens overstroming. Op de radio horen we zelfs dat de scholen gesloten zijn en dat je best binnen blijft als je nergens moet zijn. Wat is dus voortaan het eerste wat ik zeg als je over de westkust begint? DAAR REGENT HET ALTIJD!

We zetten onze natte tocht verder langs de kust en maken een stop bij de Pancake Rocks. Weer of geen weer, zéker de moeite waard om je hiervoor te laten natregenen tot op je onderbroek. Rotsen die in dunne laagjes op elkaar gestapeld zijn zoals een torenhoge stapel pannenkoeken zoals papa ze vroeger op woensdagmiddag altijd bakte. Daarbij enorme blowholes die, vooral met dit stormachtige weer, met een enorme kracht water de lucht in spuiten. Alweer een pareltje van formaat van moeder natuur.

  Chimney blowhole                       

Na nog wat kilometers door de regen komen we aan bij de Franz Josef Glacier en bij wonder verdwijnen plots de wolken en krijgen we mooi zicht op de besneeuwde bergtoppen en de gletsjer. Enthousiast trekken we vandaag dus toch nog onze wandelschoenen aan en maken we een tocht naar de voet van de gletsjer. Een speciale omgeving. Het doet me denken aan een grote groene arena gebouwd rondom een gletsjer waar er overal uit de 'muren' krachtige watervalletjes spuiten. De gletsjer rivier stroomt door het midden van de arena en is gevuld met dik (zo ziet het er in elk geval uit) zilverkleurig water.  Alweer een zéér Science Fiction- achtig gevoel wanneer je hier rondloopt. En ondanks het feit dat hier enorm veel toeristen rondlopen blijft de schoonheid van de natuur krachtig genoeg om bij je een 'wauuuuuw' te laten ontsnappen. Hier in Nieuw Zeeland heb ik al verschillende keren het gevoel gehad dat een plaats zo magisch is dat je er op de één of andere manier aan begint te twijfelen of dit wel echt is. Het is moeilijk uit te leggen maar soms lijkt het alsof plaatsen eerder opgebouwd zijn als decor voor een film dan dat ze natuurlijk ontstaan zijn, net zoals deze plaats me doet denken aan een opgebouwde arena voor één of andere filmscène. Een ander ding is dat de omgeving vaak zo mooi en gevarieerd is met in elk hoekje weer een ander natuurwondertje (waterval hier, gletsjer daar, regenboog ginderachter,...) dat je het gewoon niet kan vastleggen op foto. Ik sta daar soms met mijn camera rond te huppelen en probeer kiekjes te nemen waarvan ik zeg: ja, dat is het. Maar ik slaag er steeds slechts in om één klein deeltje van het tafereel vast te leggen, wat de realiteit natuurlijk niet eens in de verste verte benaderd. Het geheel is duidelijk meer dan de som van de delen (Gestalttheorie, een theorie uit mijn pedagogische opleiding die me bij het zien van deze omgeving te binnen schiet).
Tijdens onze wandeling komen we jammer genoeg via de informatiepanelen te weten dat de gletsjer nog maar een schim is van wat het ooit geweest is. De gletsjer smelt, en lees dit goed, enkele centimeters per dag. Je kan al raden wat er over enkele jaren dus zal overblijven van deze magische plek...

Aangekomen op onze gezellige maar drukke camping voor de avond openen we een biertje, koken we ons potje, doen we de afwas, spelen we wat kaartspelletjes... een avond zoals alle andere totdat we plots muziek in de verte horen spelen. Het lijkt wel alsof een liveband aan het optreden is. We volgen onze oren en komen uit bij een tent waar we het volgende aantreffen: mannen in salopet, vuile T-shirts en rubberen laarzen met een pintje in de hand (de ene al wat meer aangeschoten dan de andere) . Achterin de tent hangt een bord vol uitslagen: Ben-salmon-50cm, Nick-Salmon-36 cm,.... het moet dus wel een viscompetitie zijn! Het wordt uiteindelijk een enorm gezellig avondje tussen de locals. Ik word door verschillende vissers uitgenodigd om een dansje te placeren op de tonen van de plaatselijke band (waarvan zelfs de leden rubberlaarzen dragen). De president van de competitie, de zatlap (die er in plaats van een viscompetitie een drinkcompetitie van gemaakt heeft waardoor zijn danstalent ver te zoeken is. Ik moet enorm mijn best doen om niet op de grond te vallen wanneer hij me wild door de tent zwiert), het broertje dat geplaagd wordt door de zatlap... ik heb de eer om met iedereen een dansje te placeren. Al moet ik me wel niet gepaaid beginnen voelen aangezien er nog geen handjevol meisjes in de tent aanwezig is om ten dans te vragen. Een onverwacht leuk avondje uit in joggingpak en sneakers. Zo iets zal me thuis niet snel nog eens overkomen.

De volgende dag staan we op met het zonnetje en maken we een klim naar Roberts point, een lookout met mooi zicht op de Franz Josef glacier.

De volgende dag rijden we door naar Fox Glacier waar we nog enkele wandeltochten maken naar view point op deze gletsjer.

Via de Haast pass verlaten we de Westkust. De Haast pass is een leuke route die kronkelt doorheen bergpassen met verschillende stops aan watervallen en the blue spring. Hier ben je wel een dagje mee zoet.

  Blue spring                  

Wanneer we Wanaka beginnen te naderen worden de uitzichten op grote meren en bergpassen alleen maar indrukwekkender,en in het mooie Wanaka voelen we ons meteen thuis.

  Wanaka, kamperen

Vanuit Wanaka rijden we via een prachtige route richting Mt. Aspring National Park. Hier zou je de auto iedere seconde aan de kant willen zetten om een foto te nemen. Grasgroene bergen hier, met sneeuw bedekte toppen daar, schapen die staan te drinken in de pure bergriviertjes, hier en daar een watervalletje dat uit de bergen ontsnapt ...we worden langs alle kanten omver geblazen door deze mooie natuur.

In het nationale park maken we een wandeltocht naar nog een andere gletsjer, de Rob Roy Glacier track.  Het eerste deel van de tocht loopt via een mooi groen dal om daarna met een leuke hangbrug (hangbruggen heb je hier in NZ overal) de kibbelende rivier over te steken. Tijdens het tweede deel van de wandeling loop je langs de helderblauwe gletsjerrivier af om dan na een poosje verrast te worden met het zicht op een grote gletsjer gelegen in een groene vallei. Alweer...ogen te kort. Links de vallei met verschillende kleine watervalletjes en rechts de grote witte gletsjer. Alweer een plek waar een tuna sandwich smaakt als een vijf sterren lunch.

 Nieuw Zeeland, meer schapen dan mensen

Terug aangekomen in Wanaka verfrissen we ons in het grote meer, en omdat het helder weer is zien we zelfs de bergtoppen van Mt Aspring NP nog in de verte liggen.

Stijn in Lake Wanaka

De volgende dag maken we ons nog eens goed moe met de beklimming van een bergtop, de Roys Peak track. Al van in het begin zien we de top goed voor ons liggen en hoewel we aan een stevig tempo klimmen lijkt de top nooit dichterbij te komen. In deze hitte is dat soms enorm frustrerend. Maar voor mij is dat nu net het leuke en uitdagende aan een zware klim: het soms haten en jezelf afvragen waarom je hier toch steeds weer aan begint, om dan op de top het antwoord op deze vraag meer dan bevestigd te zien: wat een heerlijk gevoel om als een reus de prachtige omgeving onder je te bewonderen. Tijdens de tocht denk meermaals: NZ, wat een land! 

    TOPpunt van genot                    

Met deze tocht nemen we ook afscheid van dit zalige plekje en rijden we door naar Queenstown. Queenstown kan je vergelijken met Wanaka maar dan groter. We beklimmen Queenstown hill, een tocht die loopt door een bos met wel honderden vliegenzwammen om dan op de top van de berg een prachtig uitzicht te hebben over het meer en de omringende bergtoppen.

  Queenstown kamperen, creatief met de natuur. In deze stoeltjes drink ik elke ochtend mijn koffietje en schijf onze avonturen op in mijn reisdagboekje

 Populair in Queenstown, Bungee jump. Aangezien zo een sprongetje al snel 200 dollar kost hebben we het toch maar bij de rol 'toeschouwer' in plaats van 'springer' gehouden

Queenstown Hill track

Omdat we onze benen goed getraind hebben de laatste dagen is het nog eens tijd om ons aan een Great walk te wagen: the Routeburn track. Alweer kiezen we voor een dagtocht ipv de hele tocht. Een wandeltocht van 24 km return brengt ons naar het hoogste punt van de Routeburn track, Harris Saddle, en terug. We wandelen door een prachtig groen dal met bergmeren om dan via een pittige klim te belanden tussen de besneeuwde bergtoppen. Een heerlijke dag in de bergen. Zo een dag die veel energie vraagt maar waardoor je dubbel zoveel energie in de plaats terugkrijgt. We sluiten de dag af met een creatieve douche: een plons in een meer waarvan het water 99,9% zuiver is, wat dus maakt dat een slok van dit water zuiverder is dan een slok van een fles water. We proberen eventjes te vergeten dat dit water wel maar 10° is. Brrrrr, van een verfrissende douche gesproken!

We verplaatsen ons verder richting Fiordland National Park, Milford Sound. We toeren doorheen deze prachtige streek vol Fjords en maken stops om verschillende wandelingen te maken.

On the road

Eén van de wandelingen brengt ons tot bij een prachtig meer in een groot dal.

En dan natuurlijk dé populaire Milford Sound, de torenhoge Fjorden die uit het water de lucht inschieten.

We wandelen hier ook het andere deel van de Routeburn track en komen zo terecht op een prachtig view point tussen de bergen.  

Omdat we ondertussen op ongeveer 500 meter hoog zitten zijn de temperaturen ook een heel stuk kouder. De handschoenen worden zelfs weer bovengehaald. Eén nacht is het zelfs zo extreem dat het enorm hard vriest. Aangezien in een auto slapen qua isolatie zowat hetzelfde is als buiten slapen kan ik deze nacht toch wel tot één van de ergste uit mijn leven rekenen. We slapen met 2 broeken, 2 paar kousen, 2 dikke truien en een sjaal aan en nog liggen we heel de nacht te bibberen van de koude. Als ik in de ochtend opsta zie ik ook hoe dit komt... En tot overmaat van ramp (het klinkt melodramatisch, maar op dat moment voelde het zo) kan ik zelfs geen koffie maken om op te warmen aangezien zelfs mijn kookvuurtje en het water uit onze flessen bevroren is. Wat een geweldig gevoel wanneer de zon eventjes later boven de bergen komt piepen.

Na twee prachtige dagen met veel variatie in Milford Sound rijden we de kustlijn af en passeren we verschillende mooie stranden en wildlife. We maken een stop op een plek waar we tegen de zonsondergang heel veel yellow eyed pinguins zien die na een dag jagen in de zee terug naar hun nest op het land trekken. Enorm mooie dieren. In stilte bestuderen we ze van heel dichtbij.

   Baldwin street, steilste straat van de wereld

Yellow eyed pinguins

Moeraki bolders op het strand. Het werk van goden of opgehoopt kalkzout... wie zal het zeggen? We amuseren ons met wat bolders-art (schildpad) en met het springen van bolder tot bolder.

Onze volgende stop is er eentje waar we beide naar uit gekeken hebben: Mt Cook National Park. Mt Cook is met zijn 3764 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland en dat willen we wel eens van dichtbij gaan bewonderen. In de omgeving vind je  veel gletsjers en alpenlandschap, een droomplaats dus voor mooie wandelingen.

  's Avonds komen we aan op ons kampeerplekje aan het meer met zicht op Mt Cook in de verte. Het kan niet beter!

De volgende dag staan we op met het zonnetje en kunnen we niet wachten om aan de wandeltocht naar de gletsjer aan de voet van Mt Cook te beginnen. Wat geeft die berglucht je toch veel energie!

  Mt Cook en de smeltende gletsjer...

In het nationale park maken we verder nog een wandeling naar de Tasman gletsjer, de grootste gletsjer in NZ (29 km lang en 4 km breed). Al zal het ook niet lang meer duren of er blijft niets meer van over...

  Blue lakes               

En dan is het al weer tijd om aan onze laatste route in NZ te starten: een inland route richting de Arthurs Pass. De route loopt door het binnenland en de uitzichten onderweg zijn prachtig. We toeren -alleen op de wereld, zo lijkt het wel- tussen berg en dal door. Een goede manier om afscheid te nemen van het mooie NZ.

Elephant Rocks

Wandelingen in bossen met dikke en grote kauri bomen                

Tochtjes in het oneindige

Mt Sunday (Rangitata), Edoras in Lord of the Rings

Castle Hill, een streek met enorm hoge, grote en grillige limestone boulders. Heel apart om hier rond te lopen, je te verschuilen tussen en te klimmen op deze enorm grote rotsblokken.

Uiteindelijk brengt de inland route ons tot de Arthurs Pass. Alweer worden we overvallen door veel regen. We beperken onze tochten dus tot kleine wandeltochtjes naar view points en watervallen. Aan het view point aan Arthurs Pass zien we eindelijk DE Kea, de papegaai die enkel leeft in het Zuidereiland van NZ. Een mooi maar geniepig beestje. Zijn lievelingseten is namelijk rubber en dit is niet zo een goed nieuws voor bepaalde auto onderdelen...     

                         DE Kea             

Het bewolkte en regenachtige weer heeft ook zijn goede kantjes. "If you want a rainbow you have to deal with the rain".

Vanuit Arthurs pass rijden we door richting Christchurch waar we ons op ons volgende doel storten: onze auto verkopen. Gemotiveerd plaatsen we een advertentie op internet en verspreiden we folders in de hostels in Christchurch. Jammer genoeg merken we al snel dat het niet het beste moment is om je auto te verkopen: einde hoogseizoen, alle backpackers willen van hun auto af en weinig mensen zijn op zoek naar een auto. We zien alle auto's voor een enorm laag bedrag de deur uit gaan. Het zou echt wel zonde zijn als het zo zou aflopen met onze goede auto. Gelukkig krijgen we na enkele dagen het bevrijdende telefoontje: een local heeft interesse in onze auto. Op één april vliegt hij zelfs van Auckland naar Chrstchurch over (we twijfelen nog even of het een & april grapje zou zijn...), en verkopen we tevreden onze auto. We kunnen nu ook relaxt genieten van onze laatste dagen in Nieuw Zeeland. Dit doen we in de stad Christchurch, welke toch wel speciaal is. In 2011 werd Christchurch getroffen door een enorm zware aardbeving (schaal 6,3 op de schaal van Richter) waardoor de hele stad verwoest werd. Nu, vier jaar later, ligt de stad er nog steeds een beetje bij als een spookstad. Wanneer we door de stad slenteren gaan we onbewust op zoek naar het stadscentrum, daar waar zich alles afspeelt. We vinden dit niet. We hebben een enorm vreemd gevoel wanneer we door de vaak lege straten slenteren en lege oppervlaktes passeren. Nog vreemder is het als je door straten wandelt vol  ruïnes, lege restaurants met kapotte ramen waarin de gordijnen nog vrolijk flapperen en het uithangbord nog steeds aangeeft welke luchdeal ze hier ooit aanboden, verlaten kantoorgebouwen waarvan de bureaustoelen naar achter geschoven staan alsof het nog maar gisteren was dat men hier het gebouw heeft verlaten...

 De Kathedraal. Voor de mensen is dit het gebouw dat ze absoluut willen herbouwen. Er is momenteel een 'kartonnen Kathedraal die de Kathedraal tijdelijk vervangt. 

 Herdenkingsmonument, een stoel voor ieder slachtoffer van de aardbeving.

Het goede nieuws is dat de overheid enorm zijn best doet om de lege ruimtes in de stad te vullen en de stad terug te maken zoals het was. Dit doen ze met het project 'gap fillers', creatieve initiatieven opgebouwd op lege vlaktes in de stad om het allemaal wat aangenamer en gezelliger te maken. Enkele voorbeelden vind je hieronder:

  Een book exchange plekje midden in de stad. Hier kan je een boek uitkiezen uit de boekenkast in ruil voor een boek van jezelf, en kan je rustig lezen op het bankje. 

     Kleine boekenkastjes duiken overal op

RE:START shoppingcentrum, een shoppingcentrum opgebouwd uit kleurrijke containers om de stad terug te helpen opstarten. Een heel gezellige plek met eet containers, buitenterrasjes, kraampjes en marktjes,...

Golfperkjes in de stad

Zulke plekjes duiken overal op in de stad en maken van deze 'spookstad' eigenlijk toch iets heel speciaals en leuk. Doorheen de dagen begin ik de charmes van de stad dus meer en meer te voelen, en ik hoop vurig voor deze mensen dat de stad zo mag blijven groeien als nu aan het gebeuren is zodat deze plek weer mag veranderen in hun vertrouwde thuis; 

Hiermee sluiten we ons geweldige avontuur in Nieuw Zeeland af. het was gevarieerd,  overdonderend, ongelofelijk, uitputtend, avontuurlijk en uniek... We hebben enorm genoten van het rondtoeren, rondwandelen en leven in deze prachtige natuur.

Na een jaar rondrijden en leven in een auto ruilen we nu deze levensstijl weer met volle goesting in voor een nieuw avontuur in Azië. Indonesia, back to where it all began!