Vietnam: Hanoi, Sapa, Halong Bay, Cat ba, Ninh binh, Hoi An, Nha Trang, Da Lat, Mui Né, Ho Chi Minh

Vietnam, iets waar we al lang naar uitkijken. Mede omdat daar de familie Wallraf weer een deeltje herenigd zal worden: bezoek van de broer en mama met aanhangsels!

Jammer genoeg loopt er bij het regelen van ons visum voor Vietnam (wat minder makkelijk is als dat voor andere Aziatische landen) nog het één en ander mis... Wanneer we terugkeren uit Myanmar hebben we nog vier dagen tijd om het visum te regelen, wat normaal gezien meer dan voldoende moet zijn. Relaxt (alhoewel, in het drukke verkeer van Bangkok kan je je niet bepaald relaxt voelen) trekken we richting de ambassade om ons visum in één dag te regelen. Wat we echter over het hoofd gezien hebben - want tijdens het rondreizen is elke dag een weekenddag, wat (behalve op deze momenten) natuurlijk een zaligheid is-  was het weekend... En aangezien hier in Azië gelijkend is aan de weekends in België, bracht ons dat wel een beetje in de problemen:  Het Visum zou pas ten vroegste op maandag aangevraagd en geregeld kunnen worden. Met onze vlucht geboekt op maandag in de vroege ochtend was dit dus een groot probleem. Wat stom van ons om na 8 maanden reizen nog zo'n fouten te maken! Er zit niets anders op. We moeten onze vlucht laten schieten en boeken een nieuwe vlucht op woensdag, wat ons voldoende tijd geeft om het visum te regelen. Ik vind dit wel enorm spijtig, aangezien ik popel om Ben en Flore terug te zien en dit nu nog enkel dagen langer op zich zal laten wachten...Nog eventjes langer in spanning wachten op het weerzien dus.

Op woensdag is het dan eindelijk zo ver! In de vroege ochtend arriveren we in het hotel van Ben en Flore, waar zij ons verwelkomen met een flesje Duvel en Belgische chocolade! Wat ik bij al het vorige bezoek al gemerkt heb, en nu weer, is dat het weerzien altijd zo vertrouwd aanvoelt. Zelfs na 8 maanden reizen lijkt het nog maar gisteren dat we samen met z'n allen aan tafel hebben gezeten. Dat is wel geruststellend voor wanneer we naar huis gaan terugkeren.
In Hanoi maken we er meteen een gezellige namiddag van. We kraken het flesje Duvel (nog voor de klok 12.00 uur heeft geslagen... ), genieten van ons eerste Vietnamese maal en drinken enkele goedkope pintjes op kabouterstoeltjes op de hoek van een straat.

Aangezien Stijn en ik twee dagen later dan voorzien aan zijn gekomen in Hanoi, laten we er geen gras over groeien en vertrekken we s' avonds meteen met de nachttrein richting de volgende bestemming: het groene Sapa!

SAPA

De nachttrein is een avontuur op zichzelf. Hij doet me meteen denken aan de trein in Harry Potter die  naar Zweinstein rijdt. Met z'n vieren wurmen we ons in ons eigen sardienenblikje en kopen we eten en drinken van mensen die voorbij komen met karretjes. Ze bieden nog net geen springende chocoladekikkers of smekkies in alle smaken en geuren aan in hun karretje!

 Onze cabine

Na een hobbelige nacht komen we aan in Sapa waar alles perfect voor ons geregeld is. Ben en Flore hebben deze toer voor ons vier geboekt, en het is een totaal andere manier van reizen dan we gewoon zijn. En het is wel eens leuk om niet te moeten nadenken en om soepel van A tot B geleid te worden. Twee dagen wandelen we doorheen het prachtige landschap van Sapa: bergen, rijstvelden, loslopende dieren, bergvolkeren,... Het is een mooie tocht!

Wel jammer is dat de bergvolkeren erg gebruik maken van de toeristen. Ze wandelen lange stukken met je mee om je, zogezegd, beter te leren kennen. Elk van hen stelt dezelfde ingestudeerde vragen: What's your name, Do you have brothers or sisters, How old are you,.... Hierna laten ze je echter niet meer los en hangen ze als een parasiet aan je tot je één van hun prularia koopt. Stijn en ik zijn het na zo lang reizen al gewoon om deze mensen snel af te schepen. Ben heeft hier nog meer moeilijkheden mee, wat ervoor zorgt dat al de vrouwtjes zich allemaal groeperen rond dit gemakkelijke slachtoffer. Hilarisch! Aangezien de vrouwtjes op dag twee automatisch in troep op Ben af hollen, denk ik dat het zelfs rond gaat in het dorpje: "Grote blonde jongen die geen nee kan zeggen gesignaleerd ! Erop af!!!" Ben koopt dus het ene souvenirtje na het andere en probeert zich te verdedigen door ons ervan te overtuigen dat het echt heel erg nuttige dingetjes zijn die hij "Net nodig had!" :-)

HALONG BAY

Na Sapa trekken we naar een stukje werelderfgoed: Halong Bay! Met de boot varen we rond in dit prachtige stukje natuur. Jammer genoeg is het een beetje mistig wat het zicht wat beperkt, maar zelfs ondanks dat is het uitzicht geweldig.

 Op het dek van de boot

Dag één kajakken we door grotten en in baaien. We passeren zelfs een dorpje op het water waar we de kinderen met hun boekentasje naar school zien gaan per bootje. Heel speciaal.

Ze noemen het niet voor niets 'werelderfgoed'!

"   si si si si coematja , jakoesimbalitoe        bananaaaaaa"  (Liedje dat we als kind altijd zongen als we met papa gingen kajakken op de Semois in de Ardennen)

  De grot in varen

  Dorpje op het water

Waterverkeer

Na deze "sportieve activiteit" hebben we wel een aperitiefje op het dek verdiend ;-) : fruit en rode wijn, prachtig uitzicht en gezellig gezelschap. Wat moet een mens meer hebben!

Hierna beklimmen we een prachtig viewpoint op één van de eilandjes van Halong Bay. Een plekje waar ik uren zou kunnen rondkijken... prachtig!

Wat een een dag! 

Na een uitgebreid avondmaal met veel lekkere vis vers uit de zee vertelt de gids ons wat de mogelijke avondactiviteiten zijn: karaoke, film kijken, vissen op inktvisjes, spelletjes spelen, karaoke en had hij karaoke al vernoemd? Het is overduidelijk wat we vanavond dus gaan doen: karaoke! Hij stelt voor om zelf het eerste lied te zingen en verwent ons zo met een live optreden. Hierna laat hij niemand van de tafel ontsnappen en staat hij er op dat er iemand zijn goede voorbeeld volgt. Omdat het hele gebeuren nogal geforceerd is, staat niemand te springen om die eerste stap te zetten. Stijn probeert me een hak te zetten en zegt de man dat ik graag het liedje 'lemon tree' zing. De man reageert, tot mijn grote spijt, enorm enthousiast en op één twee drie staat het vrolijke deuntje te dreunen. Het enige wat ontbreekt is mijn stem. Ik sta er op dat Stijn meezingt, aangezien ik met mijn podiumangst (al hoor ik jullie allemaal tot hier denken: tss, podiumangst?) geen noot alleen durf uit te brengen. Uiteindelijk zit er voor Stijn niets anders op: hij gaf de aanzet en zal het moment moeten redden. Samen met de gids erbij zingen we dus het eerste liedje van die avond. Hierna (eigenlijk tijdens dit gebeuren... wat niet zo'n goede reclame is voor ons zangtalent) sluipen de meeste mensen uit de ruimte, wat Flore en mij vrij spel geeft, want zonder publiek is karaoke wél één van onze favoriete bezigheden! We zingen het ene liedje na het andere en de gids die had gelijkt: we speelden die avond karaoke! Wanneer de muziek niet langer mag spelen (ook een aanval op ons gezang?) gaan we nog wat vissen. Ben en Stijn- er vast van overtuigd dat ze een inktvisje gaan vangen- bewegen geconcentreerd het nepvisje op en neer in het water- de manier om de inktvisjes te lokken. De enige die uiteindelijk zo'n gek diertje aan zijn lijn krijgt ben ik! Voor ik er erg in heb zie ik een witte schim mijn stukje aas aanvallen. Wanneer ik mijn lijn optrek haal ik een klein monstertje naar boven dat ons helemaal onder spuit met water (of inkt?). Stijn vindt er niets aan en roept dat ik het beest terug in het water moet steken. De volgende minuut duw ik dus afwisselend het beestje in en uit het water terwijl ik blijf gillen: I catched a squidddddd!!!! Jammer genoeg heeft dit tafereel het beestje afgeschrikt en is het gevlucht. Daar gaat m'n vangst!

's Ochtends staan Flore en ik op om 6.30 uur voor ochtendpilates. Samen met een gek kereltje in kimino doen we enkele vreemde bewegen, wat wel iets heeft in dit mistige landschap vol rotsige eilandjes. Hierna trekken we richting een grot. Een grot die naar mijn mening veel te toeristisch gemaakt is. Al bij aankomst moeten we aanschuiven in een lange rij mensen om de grot te kunnen binnentreden. de grot zelf is helemaal verlicht en wandelpaden zijn aangelegd. Het is mooi om te zien maar de echte charmes van het bezoeken van een grot zijn hierdoor wel ver te zoeken.

Na nog een korte kooksessie waarin we allen miniloempia's leren maken, is het alweer tijd om de boot te verlaten.

CAT BA

Met een Ferry trekken we richting het eiland Cat Ba. Hier Huren we een scooter om een dagje rond te toeren. Stijn krijgt wel een heel bijzondere scooter toegestopt voor slechts 3 euro! Hij stelt me gerust: "Ik heb er net al op geoefend, rijdt bijna hetzelfde als een gewone scooter. Spring maar achterop!" Zonder twijfels zet ik me dus op het stoere machientje, tot er dit gebeurt:

Toch niet zo simpel als meneer dacht! Na een halfuurtje heeft hij het rijden gelukkig al onder de knie, en genieten we van een prachtige tocht op Cat ba Island. Een groot litteken omwille van een brandwonde door de motor zal ik dan maar optimistisch bekijken als een herinnering aan deze prachtige dag!

Pauze met een Vietnamees Koffietje

Onderweg maken we een wandeling in het nationale park van Cat Ba met als kers op de taart een prachtig viewpoint!

NINH BINH

Ninh Binh, ookwel het kleine Halong Bay genoemd. In het centrum zelf is echt niets te zien. We lopen zelfs een uur te zoeken om een plekje te vinden om te eten. De nabije omgeving maakt dit echter goed. Tijdens een dagtocht bezoeken we het nationale park en maken we een boottocht om een kleine rivier die tussen Halong Bay gelijkende rotsen kronkelt.

Heenweg richting nationaal park

Vissers aan het werk. Visjes vangen in de modder

In het nationaal park hebben we de pech dat er net een grote groep Aziatische studentjes (200!!) voor ons het park is ingetrokken. De hele tocht worden we dus omsingeld door lawaaierige pubertjes met muziek in de oren, boekentas tot op de enkels, mooie hakkenschoentjes in plaats van wandelschoenen,... Ik moet zeggen dat dit de charmes van het nationaal park toch wel wat verpest. We wandelen tot aan een erg oude boom (ik ben vergeten hoe oud) en kunnen dan eindelijk deze chaotische groep spleetoogjes van ons afschudden. We bezoeken nog twee grotten in het nationaal park, waarvan de haren op mijn armen recht kwamen staan. Mede door Stijn en Ben die vervelende klik-geluidjes maakten uit één of andere griezelfilm (The decent?!...) die zich afspeelt in een grot. Dit is NIET mijn ding, en dat vinden zij natuurlijk alleen maar prettiger...

De heel erg oude boom...

Nationaal park

Hierna rijden we door de mooie en landelijke omgeving richting de rivier. Per koppel kruipen we in een klein bootje dat bestuurd wordt door een Vietnamees vrouwtje. Ze bestuurt het bootje door kikkerachtige bewegingen te maken met haar benen. Rustig dobberen we door de prachtige wateren en varen we drie grotten door. Omdat we pas in de late namiddag hier aangekomen zijn, zijn we zo goed als alleen op het water (Al denkt Flore wel dat ze Elien de Munck gespot heeft in een bootje... ). Jammer genoeg zijn onze kapiteins bekenden voor elkaar, en babbelen ze er op los. Alweer wordt die heerlijke stilte verstoord door Aziatisch gekwetter. Daar zullen we dan toch gewoon aan moeten worden vrees ik...

   Marktje op het water               

HOI AN

Op naar Hoi An, waar ik mama eindelijk ga terug zien! Ik kan al bijna niet meer wachten. Al staat ons wel nog een lange tocht te wachten. Met een nachtbus rijden we tot Hué waar we 's ochtends drie uren moeten wachten op de volgende bus die ons tot hoi An zal brengen. De nachtbussen zijn hier heel anders dan de nachtbussen die we tot nog toe al gezien hebben in Azië. De bus bestaat uit drie rijen stapelbedden. Je hebt hier dus geen keuze: liggen zal je!

Ben heeft het geluk een vriendje te leren kennen in de bus,die eigenlijk vooral bevriend is met zijn tablet. 's Avonds speelt het vriendje heel Ben zijn batterij op aan spelletjes tot hij van moederlief onder de wol moet. 's Ochtends is hij wakker bij dageraad om Ben te wekken: 'Goodmorning, can I play a game?'.

Na een ontbijtje in Hué en een bus met een vertraging van een uur, arriveren we dan eindelijk in Hoi An waar we een lekker luxueus hotelletje uitkiezen. Stijn en ik doen even gezellig mee met de vakantiegangers: zwembad, ontbijtbuffet, geweldige bedden,... het kan niet op! 's Avonds gaan we iets drinken in het gezellige Hoi An. Hier is elk uur een happy hour, en is er altijd wel één of andere deal die voor goedkope drankjes zorgt. Lang leve Azië!

  De gezellige straten van Hoi An

De volgende middag is het moment eindelijk daar. Om 14uur hebben we afgesproken met mama en Jean in hun hotel. We hebben een adres gekregen en het hotel blijkt maar 5 minuutjes van ons verwijderd te liggen. Tegen twee uur springen we dus op ons scootertje! Na even zoeken hebben we het hotel echter nog steeds niet gevonden.  Wanneer we rondvragen waar het hotel ligt, stuurt iedereen ons om beurt een andere richting uit. Uiteindelijk horen we dat er twee hotels met deze naam blijken te bestaan. Neeeee, niet nu! De stress begint op te lopen. Daar bovenop is mijn gsm net ook uitgevallen ( verdomde smartphones!), waardoor we geen contact kunnen opnemen met het hotel. Blijven zoeken en stressen dus. Na allerlei omwegen en gesprekken met Aziatische mensen die ons echt wel willen helpen, maar geen woord Engels spreken en hier toch niet aan willen toegeven (grrrr), of mensen die ons de weg willen wijzen als we eerst vijf minuutjes een kijkje willen komen nemen in hun klerenwinkel (meende da nu?), komen we dan in een restaurantje eindelijk iemand tegen die het hotel vaag weet liggen. Met de meest verwarrende uitleg ooit (er staat daar ergens een blauw bord, daar moet je naar links. Wat er op het bord staat, dat weet ik niet. Of moet je pas een stukje na dat blauw bord naar links? Neenee ik geloof t straatje ernaast, denk ik ...hoor...euhmmm...) arriveren we dan eindelijk aan het PRACHTIGE hotel! We worden warm ontvangen met vochtige doekjes om ons op te frissen en een glaasje verse fruitsap. De vrouw van de receptie belt mama op en dan is het wachten in spanning.... Gek dat je zo zenuwachtig kan zijn om iemand terug te zien die je de voorbije 24 jaar bijna elke dag hebt gezien. Ik begin zelf al te vrezen dat we misschien toch in het foute hotel zitten, en dat er dadelijk een andere vrouw om de hoek zal verschijnen. Maar dan is het moment daar: eindelijk nog eens een dikke knuffel van mijn MAMA! Het is heerlijk! Het voelt aan alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben, en dat is zo fijn! Onze vertraging had ook mama helemaal in paniek gebracht. Ze dacht als dat we de afspraak vergeten waren, of op het laatste moment beslist hadden om een dagtocht te gaan doen. Maar al die spanning heeft het weerzien wel nog intenser gemaakt. We babbelen heerlijk bij met een lekker etentje in de prachtige tuinen van moeders hotel, met uitkijk op de bizons en kraanvogels. Wat een dag!

De volgende dag gaan Ben,Stijn, Flore en ik in de voormiddag shoppen. We laten allemaal een paar sandalen op maat maken, Ben een maatpak en Flore en ik een kleedje. Nu in spanning afwachten op het resultaat.

In de namiddag rijden we richting mama en Jean om met z'n allen naar het strand te gaan. Een heerlijk namiddagje met z'n allen aan een prachtig strand. Omdat mama niet gelooft dat de 'verse kokosnoot' echt vers uit de boom komt, haalt de ober er een laddertje bij en snijdt hij drie verse kokosnoten uit de boom die we enkele seconde later voorgeschoteld krijgen. ja mama, hier in Azië drink je echt 'met je billen bloot melk uit een kokosnoot!'.  

Hierna nemen we allemaal deel aan een kookles. Eerst trekken we met de kok de drukke markt op om ingrediënten te kopen. Hij heeft ons uitleg bij allerlei vreemd uitziende groenten en fruitsoorten. Het zweet breekt uit bij mama wanneer we door de overdekte barak moeten waar ze de vers gewassen vis gekopen. Ze denkt in alles en iedereen een rat te zien. Nu, er lopen daar ook wel veel ratten rond dus ik kan haar geen ongelijk geven.

Met een bootje over het water varen we daarna terug richting het hotel waar het echte werk kan beginnen. We leren lekkere Vietnamese gerechtjes maken, alsook bloemetjes uit tomaten en meloen. Ben blijkt de beste kok van ons alleen te zijn, en ook onze kok heeft dit al snel door. Alle opdrachten zijn voor ... Ben. De simpele opdrachten, zoals de borden op tafel zetten, schuift hij door op mij. Hmmm... subtiel! Overduidelijk het beste eten dat ik al gegeten heb in Vietnam (zou dit komen omdat we het zelf gemaakt hebben?). De avond sluit zich af met een receptenboekje en een kookdiploma!

De dag nadien dwalen we rond in de gezellige steegjes van Hoi An waar ik geen genoeg van krijg. Elke dag ontdek je hier wel weer een nieuw gezellig straatje, winkeltje of restaurantje.

Typische gerechtjes uitproberen  

Verder brengen we een bezoekje aan My Son, een gebied met oude tempel ruïnes. Na het bezoeken van het tempelcomlex in Angkor Wat (Cambodia) en de tempels in Myanmar, kan dat Stijn en mij niet meer echt omver blazen. Toch genieten we van het scootertochtje naar My Son, en de mooie omgeving waarin de ruïnes zich bevinden.

De dag nadien is het alweer  tijd om afscheid te nemen van Ben en Flore. Afscheid nemen is niet prettig, en zéker niet na zo'n fijne periode samen. Maar weer meer dan een handvol mooie herinneringen om aan terug te denken tijdens onze verdere reis! Terwijl Ben en Flore hun koffer maken, bezoeken Stijn en ik de Marble Mountains. We wisten niet wat ervan te verwachten, maar worden enorm verrast door de prachtige uitzichten, indrukwekkende grotten en mooie omgeving. Een plek met enkele stevige klimmen die meer dan de moeite waard zijn. We zwemmen bijna letterlijk in ons eigen zweet, maar genieten ondanks dat van deze mooie plek.

Na nog een gezellige namiddag met Ben, Flore, mama en Jean aan het strand, nemen we 's avonds afscheid van Ben en Flore. Tot over.... een poos! Gelukkig is er nog een deeltje familie dicht bij ons.

De volgende dag houden mama en ik 'moeder-dochter-dag'! We trekken de stad in en kopen souvenirtjes voor alle thuisblijvers, die jammer genoeg hier niet kunnen zijn. Onverwacht laten we ons ompraten door een vrouw op straat om een pedicure te laten doen in een klein winkeltje op straat, voor 1 dollar! Ze zet ons op kleine plastieken krukjes en begint er aan. De vrouw is hilarisch, dus het hele gebeuren lijkt wel een grap! Ze probeert ons ook steeds meer schoonheidsbehandelingen aan te praten, waardoor ze op een duur met drie personen aan mama aan het 'werken' zijn. Hilariteit!

Hierna nog een lekker koffietje samen drinken, wat we thuis zo vaak samen doen. Mama, ik heb deze momenten erg gemist. Dankjewel dat je helemaal naar de andere kant van de wereld bent gevlogen om dat koffietje samen nog eens te drinken! Deed me goed!

De volgende dag, de laatste dag, trekken Stijn en ik naar het hotel van mama en Jean waar het allemaal begon. We brengen hier samen een dagje aan hun zalige zwembad door met zicht op de rijstvelden. Na een laatste avondmaal zit dit heerlijke bezoekje er al weer op. Fijne liedjes duren jammer genoeg nooit lang...Bij deze: dankjewel mama en Jean om de grote stap te zetten, Europa te verlaten en helemaal richting ons te reizen!!! Momenten om nooit te vergeten! Tot over... een poos!

Met toch wel een klein hartje is het dan ook tijd voor Stijn en mij om onze reis door Vietnam verder te zetten. Terug met z'n tweetjes na zo lang. Hé toch....eventjes slikken wel.

NHA TRANG

Wanneer we de bus uitstappen zijn we in de war: zijn we hier nu in Rusland of in Vietnam? Het Aziatische beeld is omgesprongen naar een mini-Rusland. Elk restaurant heeft een Engelse en een... Russische menukaart. Er zijn zelfs enkele restaurantjes die enkel Russisch eten serveren (waarom trek je  naar Azië als je van plan bent om trouw te blijven aan je eigen keuken?...). De mannen zijn groot en fors met een rond gezicht en de vrouwen dragen veel te weinig kleren en veel te veel make up. Je kan je dus vast al voorstellen Stijn en ik een beetje uit de boot vallen!
Omdat we het stadje zelf  iets te toeristisch vinden trekken we er twee dagen op uit met de scooter. Op deze manier vinden we enorm mooie afgelegen en rustige stranden, en bezoeken we een mooie tempel op een berg.

We rijden ook naar een mooie waterval die je in drie niveaus kan beklimmen via de rotsblokken. De weg naar beneden gaat echter een heel stukje sneller dan de weg omhoog...

DA LAT

Brrrr, een plekje in Vietnam waar ik mijn trui nog eens vanonder uit mijn tas zal moeten vissen. Overdag is het prachtig warm weer totdat de klok 14 uur slaat. Van het ene moment op het andere verschijnt er plots een donkere wolk boven je die niet veel goeds voorspelt. Een teken dat je je binnen de tien minuten een schuilplaats moet zoeken als je droog wilt blijven. De locals kennen hun dorp heel goed en zijn hier dus enorm goed op voorbereid. Wanneer de donkere wolk zijn intrede doet trekken zij ruime regenjassen aan die ze helemaal over hun scootertje kunnen zwieren. Wij daarentegen denken elke dag weer: ohhh, we zijn bijna terug in de hostel. We zullen het wel net halen!! Bij gevolg komen we elke dag druipnat tot op ons onderbroek aan in onze hostel. Een ezel stoot zich geen twee maal aan dezelfde steen, zou je zeggen....
Maar dus...ondanks dit klimaat is Da Lat GEWELDIG! Elke ochtend vertrekken we vroeg op tocht met ons scootertje (aangezien de dag eindigt om 14 uur...) richting prachtige watervallen. Ze zijn stuk voor stuk adembenemend!

  Datanla waterfalls

On the road. De prachtige omgeving

  elephant falls

's Avonds trekken we onze dikke trui aan (het koelt hier heel erg af) en eten we in gezellige restaurantjes met live music. Ik herondek het gezellige element aan regenachtige, koude avondjes. Het is zeker en vast (al zullen jullie in België zuchten als ik dit zeg) een leuke afwisseling met het bloedhete weer dat we de laatste maanden in Azië gewoon zijn geweest.

MUI NE

Van het koude, regenachtige maar prachtige Da Lat terug naar de bloedhete kustlijn van Vietnam. Mui Né zou de mooiste stranden van Vietnam op zijn naam hebben staan, maar daar gaan we toch niet echt mee akkoord. De stranden zijn rustig en afgelegen , maar wij geven onze voorkeur toch aan de stranden in Hoi An. Er zijn echter wel nog veel andere dingen te doen in de omgeving.

We brengen een bezoekje aan 'the fairy springs', een waterstroompje tussen de duinen en de zandrotsen. Je kan blootsvoets een wandeling maken door deze stroom. De omgeving is heel uniek en doet je denken aan één of ander Science fiction decor.

Hierna rijden we langs een prachtig havendorpje met honderden bootjes in alle kleuren van de regenboog!

Het meest indrukwekkende vind ik de rode en witte zandduinen gelegen in een heel speciaal droog landschap. Tussen de droge rode vlaktes zie je plots een grote witte woestijnachtig gebied naar boven komen. Parelwit zand met hoge toppen en lage dallen. We hebben het geluk dat we als enigste aankomen in de duinen en kunnen genieten van de rust en de uitzichten, want net wanneer wij willen vertrekken komen alle russen op quads de heuvels over om 10 minuutjes rond te rijden voor 25 euro...Tis wat je verkiest natuurlijk.

HO CHI MINH

Onze laatste stop in Vietnam én daarmee ook in Azië. Het einde van een prachtig avontuur van 8 maanden is in zicht. We genieten hier dus nog eens lekker van goedkoop eten, avondjes uit, uitstapjes, ... kortom: lekker luxueus doen voor geen geld.

De typische Aziatische drukte in grote steden. Een hele klus om hier de straat over te steken!

    Drankje with a view!                  

Dag 1 bezoeken we het 'oorlogsmuseum'. Hier komen we in detail te weten hoe het in der tijd allemaal gelopen en verlopen is in de oorlog tussen Noord en zuid Vietnam. Daar wordt je toch wel even stil van.

We brengen ook een bezoek aan de loopgraven waar de vietnamezen in der tijd gevochten hebben tegen de Amerikanen. Met een gids krijgen we uitleg over de vechttechnieken van de Vietnamezen (het waren verdikke pientere mannetjes!), de manier waarop zij toen leefden en overleefden, ... Heel erg boeiend! We mogen zelfs een tochtje maken door de loopgraven. Het is algemeen geweten dat Aziatische mensen gemiddeld klein van gestalte zijn, maar deze loopgraven zijn.... sardienenblikjes! Zonder hier op voorhand goed bij na te denken kruip ik het donkere holletje in. Het doet me meteen denken aan een attractie die ik als kind altijd geweldig vond: de speleobox. Een kleine container met petieterige donkere gangetjes waar je door moest kruipen. Aan de zijkant van de container waren kleine deurtjes die dienden om vastzittende kindertjes er uit te halen indien nodig. Eenmaal rondkruipend in de loopgraven hoop ik vurig dat ik ergens zo'n luikje tegenkom. Verschrikkelijk vind ik dit! Kruipen in een donker smal gangetje terwijl ik vast zit tussen een persoon voor en achter mij. Enorm verstikkend. Ik probeer hier niet over na te denken en niet rond te kijken. Ik merk dat ik dicht bij een paniekaanval sta... En dan te denken dat de Vietnamezen jaren in deze ondergrondse verstopplaats geleefd en gevochten hebben. Ik ben enorm blij wanneer ik na een tochtje van enkele minuten weer buiten sta waar het zo lekker ruim en licht is!! Ter afsluiting schiet Stijn met één van de oorlogswapens.

 De smalle ingang van de loopgraven!

  Vallen voor de Amerikanen

  De enge gangen!

's Avonds genieten we van drankjes in de gezellige uitgangsstraat. Wat overdag kleine inkomhalletjes van hostels zijn, verandert 's avonds in kleine (ongezellige!) barretjes. Wat het  echter toch enorm gezellig maakt is dat ze grote stukken plastiek op de stoep uitrollen zonder tafeltjes of stoeltjes. Je bestelt binnen je pintje en neemt gezellig, in kleermakerszit, plaats op het plastiek. Zoals je je al kan voorstellen levert dat één chaotisch op elkaar gepropte bende op. de 'vrouw des huizes', een oude en tamelijk onvriendelijk en ruw vrouwtje dat elke dag een anders kleurige pyjama aan heeft probeert steeds meer mensen op het klein stukje plastiek te proppen, en duwt je dus -of je nu wilt of niet- in kringetjes te samen met andere mensen om plaats vrij te maken voor nieuw volk. Gezellig wel, want elke avond leer je hier dus wel andere mensen kennen. We zijn zelfs uitgenodigd voor het huwelijk van een Indische jongen volgend jaar! Rond klokslag 23.00 uur gebeurt er dan iets heel geks. Het gemene vrouwtje begint in gebrekkig Engels teken te doen -op haar eigen ruwe manier- dat je recht moet staan, en als dit niet snel genoeg gaat zal ze niet twijfelen om je een handje te helpen. De andere werknemers van het barretje beginnen dan als gekken tafels en stoeltjes te verspreiden op het stukje plastiek en gebaren je dan om te gaan zitten. Dit gebeuren reorganiseert op enkele minuten tijd het hele terras, wat weer voor een nieuwe vriendenkring zorgt!  Je kan je dus wel inbeelden dat we de eerste keer niet goed begrepen wat ons overkwam. Eerst verboden om op stoeltjes te zitten en dan plots verplicht... Door navraag weten we nu dat dit iets te maken heeft met de politie die door de straten rijdt...

Een mooie plaatsje om het mooie, chaotische, soms aparte, goedkope, kleurrijke, vuile, prachtige, gezellige, warme, vriendelijke, gevarieerde,.... Azië af te sluiten. Op naar een nieuw avontuur: AUSTRALIË !